Het systeemtheoretisch model
Het systeemtheoretisch model voor de jeugdhulpverlening;
Een korte uitleg over het systeemtheoretisch model
Elke vorm van hulpverlening zou moeten beginnen met het maken van een analyse over de verhouding tussen de individuele problematiek en de relationele context van het kind. Daarom is een beschrijving van de omgeving van het kind of de jongere, naast een eventuele individuele diagnose, een eerste vereiste (1).
Mede daarom dient de mate van binding (die de betrokkenheid in het systeem regelt), de balans van geven en nemen (die de rechtvaardigheid binnen het systeem regelt) en de sociale ordening (die de structuur binnen het systeem regelt) te worden onderzocht (2) en in meer concrete zin geldt hetzelfde voor de betrekkingen en de communicatievormen (3). Al deze componenten zijn van invloed op het gezinsevenwicht (homeostase).
Op basis van een systeemanalyse (4) worden hypothesen gevormd over de oorzaak van de problematiek binnen de homeostase (5). Uitgaande van die hypothesen worden er doelen opgesteld (6) en in de volgende fase wordt op het gebied van de betrekkingen of de communicatie geïntervenieerd (7). Daarmee is het hulpverleningsproces echter niet ten einde. De interventies beïnvloeden immers de betrekkingen en de communicatie, waardoor er een nieuwe homeostase ontstaat. Hierdoor moet op den duur de systeemanalyse weer worden herzien, evenals de daaruit volgende hypothesen, doelen en interventies. De hulpverlening volgt volgens het systeemtheoretisch model dus steeds een circulair proces.
|
|
